1. Projeleri Kürtlerin iradesi anlamını taşıyor.
2. Savundukları demokratik özerklik, Avrupa’daki yerel yönetimler programıyla karıştırılmamalıdır. Çünkü kendilerininki ondan daha ileri, daha demokratik ve daha katılımcı bir süreç ifade etmektedir.
3. Özerk bölgeler, yeni özerk Karadeniz, özerk Marmara ve tabii özerk Kürdistan olacak. TBMM varlığını sürdürecek; ancak her bölgede bölgesel parlamento bulunacak. Bu bölgesel parlamentolardan birisi Kürdistan bölgesel Parlamentosu olacak. Türk Bayrağının yanında Kürt halkının yerel renklerini taşıyan bayrağı gönderde yer alacak.

Osman Baydemir Türkiye’de özellikle kendilerini liberal ve demokrat aydınlar olarak tanımlayan çevrelerde yıllardır hüküm süren “ahmaklık” ve “algılama zafiyeti”ne bakarak şimdiye kadar yaptıkları zemin yoklamalarında ciddi bir tepkiyle karşılaşmamalarından, tam tersine sırtlarının sıvazlanmasından cesaret alarak soruyor: “Belediye binamızın önünde ay yıldızlı Türk bayrağı ile sarı, kırmızı, yeşil bayrağımız dalgalansa ne olur?”

Benzer bütün taleplerine liberal ve demokratik yorumlar yaparak destek veren, Türkiye Devleti’ni sürekli suçlayan, askeri ve polisi Kürtler’e eziyet eden, sürekli vurup öldüren zulüm ve baskı makinesi sayan liberal çevrelerin, bu absürd çıkışları da savunabilmelerine yardımcı olmak amacıyla aklınca kurnazlıklar yapıyor. İsteklerinin birlik ve beraberlik projesi anlamına geldiğini, demokratik, müreffeh Türkiye’yi ve yapmak istediklerini vurguluyor. Sonra da derin bir pişkinlikle örgütün adını açıkça zikretmeden “devrimci şiddet” tabirini kullanarak, PKK’yı ima eder görünerek şiddeti sözüm ona kınıyor.

Baydemir’in örgütün sözcüsü olarak söyledikleri her vesileyle kendilerine destek veren liberal-demokrat cenahtan anında destek gördü. Bu manzara bölücü fitnenin nasıl gelişip yerleştiğini, etki alanını genişlettiğini bir kere daha gözler önüne seren ibret verici bir tablodur.

Ahmet Altan’ın 03.08.2010 tarihli Taraf Gazetesi’nde yazdıkları “demokratik özerklik” adı altında ortaya atılan, Öcalan’ın, Karayılan’ın, örgütün siyasî kanadını ve son olarak Osman Baydemir’in sözlerinin “şerhi” anlamına geliyor.

“…… Çocuklar gereksiz yere ölüp gitsinler mi? Ne olur, Allah rızası için Diyarbakır Belediyesi’nin önüne Kürt bayrağını çekseler, Türkiye özerk bölgelere ayrılsa. Güneydoğu’yu Kürt siyasetçiler yönetse ne olur? Biz Türkleri yıllardan beri Türkler yönetince ne oluyorsa, Kürtleri de Kürtler yönetince o olur, sonunda hep birlikte bu işlerin ırk meselesi olmadığını anlarız. Kürtlerin bayraklarını çekecek bir yerleri olmadı, kısa bir süre dışında devletleri olmadı, çok zulüm gördüler, çok acıyla karşılaştılar “Biz de belediyelerin önüne bir bayrak çekelim” diyorlar, ne olur çekseler?

Ülkenin bölünmesini bu derece net ifadelerle isteyen örgütlerin, siyasetçilerin ve onları destekleyen kalemlerin bulunduğu bir ülkede, yönetimi hâlâ antidemokrat, şoven ve devletçi olarak suçlayanlar, özgürlüklerin olmadığını tekrarlayanlar hem kör hem de yalancıdır. Ahmet Altan ve onun gibi düşünenler bu hezeyanların hangi anlama geldiğini elbette bilirler. Türkiye’nin federatif bir sisteme dönüşmesini, iki farklı milletten oluşan, iki başkentinin, iki bayrağının, iki dilinin olduğu, Ankara’nın yetkilerinin en az yarı yarıya Diyarbakır’a aktarıldığı bir yönetimin kurulması Ahmet Altan ve benzerleri için “demokratikleşme” dir. Hatta Türk adının ve çağrışımlarının, ilintilerinin başta Anayasa olmak üzere resmî kayıtlardan kazınıp atılması “çağdaşlık”tır, eşitliktir.

Bu marazî tiplerin, hastalıklı zihinlerin, yozlaşmış karakterlerin bazı çevreler nezdinde itibar görmeleri, TV kanallarının ve gazete sayfalarının astronomik ücretler karşılığında hizmetlerine sunulması, yönetim kademelerinde muhatap alınmaları hezeyanlarına kulak verilmesi bu ülkenin en büyük bahtsızlığıdır.

Şuur ve feraset sahibi herkesi kahreden bu elem verici tablonun sevindirici bir yanı da var. Densizlikleriyle, küstahlıklarıyla millî yapımıza, değerlerimize ve kurumlarımıza yönelik saldırılarıyla kendilerini teşhir ediyorlar. Haklarında hâlâ kanaat sahibi olmayanlar varsa, yazdıklarıyla, konuştuklarıyla kimliklerini, kişiliklerini, meşreplerini ve zihniyetlerini tereddüde yer olmayacak kadar açık şekilde sergiliyorlar. Böylelikle ironik bir yorumla ülkemize kendi çaplarında iyilik yapmış oluyorlar.

Bölücü etnik fitne özenle hazırlanan bir stratejiyi adım adım uygulamakta kararlı görünüyor. Önümüzdeki günlerde de, dikkatlerin referandum üzerinde yoğunlaşmasından yararlanarak, terör saldırılarını sürdürürken milletimizin ve devletimizin sinir uçlarını sürekli sıkıştırarak toplumsal bir çatışma ortamı hazırlamaya çalışacak. Böylelikle kaos ortamı oluşturabildiği ölçüde bunu Dünya kamuoyuna en çarpıcı şekilde duyurmaya çalışacak. Yoğun bir propaganda kampanyasıyla Batı dünyasını yaptıklarının terörist eylemler değil, halkın kurtuluş mücadelesi olduğuna inandırıp meseleyi uluslararası bir konu haline getirerek, Türkiye Devleti’yle masaya oturmayı plânlıyorlar. Böylelikle ilk olarak Öcalan’ın dillendirdiği “demokratik özerklik” projelerine uluslararası kamuoyunun desteğini sağlayacaklarını, meseleyi uluslararası bir konu haline getireceklerini, içeriden ve dışarıdan Türkiye Devleti’ni sıkıştırarak amaçlarına ulaşacaklarını hesaplıyorlar. Basında, siyasî ve entelektüel çevrelerde sempatizanlarının bulunuşundan, ideolojik ve felsefi mülahazalarla kendilerine arka çıkanların oluşundan her zaman ki gibi cesaret alıyorlar.

Türkiye’de hâlâ bu tarihi ve siyasal problem bütün boyutlarıyla ve çapıyla orantılı şekilde algılanmadığından, yeterli derecede önemsenmediğinden, çözüm adına sürekli hatalar yapıldığından, siyasî merkezlerde ve TBMM’de “ortak akıl” üretme alışkanlığı bulunmadığından bu karmaşa ne yazık ki devam edecek gibi görünüyor.