Ey Atamın kardeşi,
Bahtiyar Atam…
Sen gittin,
Şubattan bir günüm gitti.
Geceyi kovalayan
Ak günüm gitti.
Özüm gitti,
Ay Ata,
Dilimde
Sözüm gitti,
Ocakta
Közüm gitti,
Sırdaşım,
Gözüm gitti.

Ey Atamın kandaşı
Bahtiyar Atam,
Sen gittin,
Şiirin mayası gitti.
Hazarın son kalan
Sayası gitti,
Haydar Babanın
Toprağa kök salan
Kayası gitti.
Ay Ata,
Sen gittin,
Sanatın en yüce
Payesi gitti.

Ey Atamın yoldaşı,
Bahtiyar Atam,
Sen gittin,
Şeki’de dağlarım yandı,
Bakü’de göyneyen
Sağlarım yandı,
Bağrımda
Karabağım yandı.
Elim yandı,
Ay Ata…
Elim…
İçinde canım yandı.
O tayda
Vurgun’a uçtun,
Bu tayda
Anarım yandı.
Kime ne diyeyim?
Ay Ata,
Türkçemin padişahı,
Sen teki asırlık
Çınarım yandı.

Ey Atamın adaşı,
Bahtiyar Atam,
Sen gittin,
Hıyaban ziyalı oldu,
Cennette mekanın dayalı oldu.
Bir bak bize
Ay Ata,
Olan bize oldu,
Şiir yetim kaldı,
Söz yetim kaldı.
Sözünü nağmeleyen,
Kopuz yetim kaldı,
Saz yetim kaldı.
Giden bizden gitti
Ay Ata,
Şubattan günüm gitti,
Kafdağının ardından,
Korkutdey ünüm gitti.

Ey Türkistanımın Korkut Atası
Bahtiyar Atam,
Ülküme yön veren,
Yolun nerede?
Gülistana canı yanan
Canın nerede?
Yürekten bakışın,
Güle dokunuşun
Nerede?
Ay Ata,
Yunus gibi çağlar delen
Sesim nerede?
Türkistanlı ses bayrağım
Nerede?
Aksakalım,
Öğretmenim,
Nerede?

Ey Türkün Bilge Atası,
Azerbaycanımın
Tok sesli,
Şehriyar Atası,
Sen gittin
Yarım gitti.
Hülyamı barındıran,
Sevdamı arındıran
Devletim,
Varım gitti.

Yer eyle
Ay Ata,
Makamında
Bir balaca
Yer eyle…
Tut elimden,
Apar beni
Ay Ata,
Dünya ateş,
Yakar beni
Ay Ata…

           Cemal ŞAFAK
      Ardahan-Şubat 2009